نوستالژی کودکی من
با شکوه مثل کوه....
سبز تا ابد.
پیر گشته ای ولی هنوز در خزان
برگ هات سبز سبز
میوه هات با شکوه ست
چشم های رهگذر دچار میوه های توست
باد های غربی حسود می وزند سمت برگ های مهربان تو
برف پیر می کند تو را
درد می کشی ولی هنوز
استوار مثل روز های نورسیت یادگار کودکی شاعرانه منی
.
.
.
پیر گشته ای ولی هنوز این پرنده ها عاشق تواند
لانه شان هنوز روی دست های توست
راستی شاد میشوی ز خواندن پرندگان...؟؟؟
برق شوق در نگاه توست
.
.
.
آنقدر امیدوار وسبز و تازه ایی
که شعر من کوچک است در برابرت
.
.
خانه ام کنار باغ ....
خانه ام کنار خانه تو است
من هنوز مثل کودکی حرف می زنم برای تو
تو فقط گوش می کنی
ساکتی...
گوش مهربان من.
.
.
پیر گشته ای .....
پیرگشته ای و من جوان شدم
پیر گشته ای
و من هنوز نورسم.....
ای یادگار مانده
از نیای من
برای من
درخت پرتغال من......
